Śpiew biały to specyficzny rodzaj śpiewu, zwany także śpiewokrzykiem. Jest w zasadzie wykorzystaniem techniki krzyku do wydobywania melodii. Powietrze wypychane powoli przez przeponę wydobywa się przez maksymalnie otwarte gardło. Wykorzystywane są wszelkie dostępne rezonatory, czyli cząstki krtaniowe, niektóre kości oraz jamy powietrzne w obrębie głowy i gardła.

Śpiew biały jest typowy dla muzyki ludowej, nie jest kształcony w szkołach muzycznych, chociaż istnieją stowarzyszenia (często nieformalne) uczące białego śpiewu. Spotykamy go w muzyce folklorystycznej wielu zakątków świata. Biały śpiew występował w Polsce, Ukrainie, Białorusi, Bułgarii. Obecnie można zaobserwować powrót do białego śpiewu, jako części muzyki folkowej, ale także jako spontanicznej formy ekspresji.

Biały śpiew bywa mylony ze śpiewem gardłowym. Oba rodzaje śpiewu można zaliczyć do śpiewu archaicznego, śpiew gardłowy jest jednak typowy dla Azji, zwłaszcza Mongolii i Tuwy. Śpiew gardłowy różni się od śpiewu białego i pod względem techniki (jest wydobywany z zaciśniętego gardła) i pod względem brzmienia. (źródło: Wikipedia)

?Kiedy śpiewam pieśń białym głosem, czuję dźwięk fizycznie w ciele. To są wibracje, które czuję w kościach, plecach, uszach, nosie i czaszce. Jeśli znajdzie się kogoś, kto podobnych rzeczy szuka w śpiewie, to można spotkać się: pośpiewać i wymienić się wibracją. Tak naprawdę pieśni są bardziej dla śpiewaków niż dla słuchaczy. Znacznie większą frajdę ma osoba, która śpiewa, niż ta, która słucha. Po prostu działanie pieśni można poczuć dopiero wtedy, kiedy samemu zacznie się je śpiewać.?

 Witold Kozłowski ( źródło: www.ovo.art.pl)

?Wierzę, że śpiew jest umiejętnością dostępną dla każdego człowieka i że najwięcej satysfakcji daje śpiewanie w grupie - śpiewanie oparte na uważności i umiejętności współdziałania. Muzyka tradycyjna zakłada istnienie pewnej społeczności - nie jest nastawiona na kształcenie solistów, ale na budowanie więzi. Grupa skłócona - obojętnie czy jest to społeczność wioski czy międzynarodowa grupa warsztatowa - nie osiągnie nigdy należytego brzmienia. Harmonijny wielogłos jest więc tutaj czymś więcej niż tylko pokazem umiejętności muzycznych.?

 Marzena Motyl (źródło: www.ovo.art.pl)